وقتی به نمونه های ماندگار مثلاً در اصفهان با چشم دل پا می نهم از خود می پرسم بن مایه و جان آن آثار را چه کسانی بنیان نهاده اند و با چه تجربه و اعتقادی توانسته اند چنین بناهای دلگشایی بوجود آورند ؟
فرهنگ استادی و شاگردی تحت چه موازنه ای برقرار می شده است ؟ پرسشم از خویشتن در هاله ای مه آلود می میرد و بی جواب می ماند ، چون آن آدمها دیگر نیستند.
زمان چهار قرن به پیش رفته است و ما به همان نسبت در زمینه معماری حرکت قهقرائی داشته ایم . شاید روش آکادمیک باید از ریشه مورد اصلاح قرار گیرد ، شاید باید از همان آغاز به پیش نیازی به نام پرورش توجه شود . به روایتی اول باید پرورش درست ، صورت گیرد تا آموزش معنا یابد ، ما نمی توانیم از انسانی که درست پرورش درست نیافته موجود جامعی بسازیم .
« امیر هوشنگ اردلان در گفتگو با مجله معماری و فرهنگ - شماره32 »
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر